Een pijnlijke waarheid: in de uiteindelijke edit wil je de rol van de host zoveel mogelijk beperken. Als de host een interview doet met een gast, is die gast en zijn verhaal het belangrijkste. Natuurlijk mag je als host een goede anekdote vertellen. En natuurlijk mag je best een vraag lang inleiden om duidelijk te maken wat je met een vraag bedoeld. En die momenten moeten de edit ook gewoon halen.

Het gaat meer over een andere rol van de host: namelijk het invullen van stiltes, het sturen van de gast en het op gang brengen na en dood moment.

Dit is het best te illustreren met een goed voorbeeld. Daarin zie je meteen hoe krachtig deze edit-methode is.

Stel, ik ben de host van een podcast over duiken en Raymond is bij mij te gast. Hij is al 15 jaar diepzeeduiker en verteld over recent werk: hij heeft geprobeerd in een groot, diep meer een gezonken auto te vinden. Hij is aan het vertellen.

——

Raymond: “We zaten ongeveer op 20 meter toen we ineens merkte dat het water zeer vertroebeld was.”

Host: “Op wat voor manier heb je daar concreet last van?”

Raymond: “Het maakt het natuurlijk erg lastig om te zoeken naar een voorwerp, maar het is ook nog eens zo dat je gedesoriënteerd raakt, dus op een gegeven moment weet je ook niet meer in welke richting je nou precies aan het zwemmen bent.”

Host: “En wat doe je dan op zo’n moment?”

Raymond: “Nou, op dat moment is het belangrijk om te weten of iedereen denkt dat hij/zij door kunnen en niemand er teveel last van heeft. Dus nog voor je dieper gaat – waar het waarschijnlijk nog moeilijker wordt om te zien – geef je een teken om naar boven te gaan en te overleggen.”

Host: “En – hoe zat dat in dit geval?”

Raymond: “Er was nu teveel twijfel, dus toen hebben we voor nu besloten de operatie niet door te laten gaan.”

——-

Buiten dat je hieruit kan halen dat ik de ballen verstand heb van duiken, zie je als het goed is een ander patroon. De host helpt om de gast zijn verhaal te laten vertellen. Maar buiten dat is de concrete toevoeging van de host in dit geval 0. Het gaat namelijk om het verhaal van Raymond. Je kan de stukken van de host er gemakkelijk uitknippen. Er blijft dan dit over:

We zaten ongeveer op 20 meter toen we ineens merkte dat het water zeer vertroebeld was. Het maakt het natuurlijk erg lastig om te zoeken naar een voorwerp, maar het is ook nog eens zo dat je gedesoriënteerd raakt, dus op een gegeven moment weet je ook niet meer in welke richting je nou precies aan het zwemmen bent. Nou, op dat moment is het belangrijk om te weten of iedereen denkt dat hij/zij door kunnen en niemand er teveel last van heeft. Dus nog voor je dieper gaat – waar het waarschijnlijk nog moeilijker wordt om te zien – geef je een teken om naar boven te gaan en te overleggen. Er was nu teveel twijfel, dus toen hebben we voor nu besloten de operatie niet door te laten gaan.

Zoals je ziet is de flow veel lekkerder. Er zijn geen onnodige interrupties van de host meer. Je denkt misschien dat dit hele kleine besparingen oplevert, maar niets is minder waar. Er zitten heel veel onnodige interrupties in een podcastgesprek.

Misschien dat je hierdoor de rol van host als ondergeschikt gaat zien, maar niets is minder waar. Ondanks dat je zulke brokken van de host verwijdert voor de flow, is het tijdens de opname ontzettend belangrijk. Een goede host stuurt het gesprek, verleidt de gast antwoorden te geven die hij/zij niet wil geven en brengt een mooie balans van onderwerpen. En als je het met deze techniek goed knipt, klinkt het alsof de gast het allemaal uit zichzelf zegt.